Foodblog: diner bij Chocolat

Restaurant Chocolat is een waar begrip in Breda. Chocolat is gelegen in het hart van Breda in ‘t Sas en onder de schaduw van de Grote Kerk. Je kunt hier terecht voor een uitgebreide brunch, een culinair diner of een gezellige borrel. Vorig jaar werd het restaurant nog volledig verbouwd. Het chocoladebruine interieur creëert een sfeer om van te proeven en dat kan ook. Hier combineren de koks namelijk de Franse keuken met Oosterse invloeden. Onlangs lanceerde het restaurant haar nieuwe kaart en daarom besloten onze foodies er te gaan eten. 

Verwend worden is een redelijk relatief begrip. Voor het ene kind betekent het een technische LEGO auto van Sinterklaas, voor de ander is een knijp in je wang van je iets te handtastelijke tante al voldoende. Dit kind is vooral tevreden met lekker eten, en Chocolat heeft de lat voor verwennerij een flink tikje omhoog weten te leggen.

CHOCOLAT HEEFT DE LAT VOOR VERWENNERIJ EEN FLINK TIKJE OMHOOG WETEN TE LEGGEN.

Vanaf mei zijn ze al flink aan het stoeien met een bereiding van kleinere porties en gerechtjes bestaande uit een ruim aanbod aan kleine verfijnde hapjes. Denk hier vooral niet aan Spaanse lif-lafjes zoals bij tapas het geval is, maar meer aan asian-style krokante zwezerik met gefrituurde taugé. Juist ja, niet je every day snacks. Deze gerechtjes en de presentatie hiervan (het oog wilt tenslotte ook wat) hebben ze zodanig weten uit te werken naar een 5 gangen diner waarbij aan verwennerij geen tekort is. Je kan onze blije guitige kindergezichtjes wel voorstellen toen wij te horen kregen dat we waren uitgenodigd om dit spektakel als een van de eerste te mogen ondervinden.


Net zoals vele jonge meisjes op hun eerste date, word ook ik graag op mijn gemak gesteld met alcohol. Dit kwam in de vorm van een verrassend frisse elderflower cocktail met blauwe bessen en munt. Dit samen met een amuse bestaande uit een koud courgette soepje met kokos en gele curry zette al direct de toon van wat er komen ging en het werd er niet bepaald slechter op. Voorafgaand van het eerste gerecht werden de magische woorden uitgesproken in de vorm van de vraag of wij gebruik wilden maken van het wijnarrangement. De serveerster zat blijkbaar zo geweldig op dezelfde lijn met ons, dat ik soms af heb moeten vragen of ik wel verkering had met juiste vrouw.

Het eerste voorgerecht bestond uit tonijn met gelakte paling met daarbij ponzu en shiitake. Heerlijk soepeltjes waren de 2 Oostenrijkse witte wijntjes die mij gelijkertijd het besef gaven dat als we op deze snelheid door gingen. Dat de serveerster de flessen met de gerechten liet staan was misschien toch meer een beleefdheidskwestie en niet een uitnodiging om lege glazen bij te schenken.

Deze werden opgevolgd door een kommetje met geweldig uitgevoerde sushi dat de verrassende naam Sushi in a Bowl draagt. Spoedig deed een stevige fruitige rode wijn zijn intrede, en zo ook de hoofdgerechten.

sushi in a bowl!

Het eerst opvolgende gerecht was een Babi Ketjap met verrassende ingrediënten; een malse zwezerik met een subtiel zoetje wat je niet snel zou verwachten, bijgestaan door gefrituurde taugé met een zachte crème van mais. 

Het hoofdgerecht wordt vervolgens afgesloten met een terechte spreekwoordelijke kers op de taart, en mijn nieuwe liefde, Kalf & Rendang. De gezouten bonen waren de winnaar in dit gerecht en het stamppotje van gele biet en rode peper maakte het plaatje compleet. 

Na heerlijk na te borrelen met wijn nummer 4 uit de selectie kwam het nagerecht en de aflossing van de rode wijn. Deze mocht plaats maken voor een zacht zoete dessertwijn en een geweldig mooi gepresenteerd bordje met een mousse van lychee, ananas, gember en tropisch fruitijs. 

Dit sloot zowel het diner als de avond af, en onderweg naar huis hoopte ik stiekem dat ik de volgende dag nog zou weten wat wij allemaal wel niet voorgeschoteld hebben gekregen en wie nu precies de rekening had betaald. Het was heerlijk, ik was verwend, en na verwend worden wil ik net zoals velen mannen met mij eens zullen zijn maar 1 ding: slapen.

Tekst: Tim van der Willik
Fotografie: Jordy Huijbregts